ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Πέμπτη, 15 Νοεμβρίου 2012
Ακολουθεί ανεπίσημη μετάφραση της ομιλίας:
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Θα ήθελα καταρχήν να ευχαριστήσω τον διακεκριμένο οικοδεσπότη μας, τον Πρωθυπουργό της Μάλτας, Laurence Gonzi, έναν πολιτικό ηγέτη που χαίρει της ιδιαίτερης εκτίμησής μας λόγω των υψηλών πολιτικών του ικανοτήτων, της ισχυρής του υποστήριξης στο ευρωπαϊκό όραμα και των έγκαιρων παρεμβάσεών του όσον αφορά τις ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες για την ευρωπαϊκή αντιμετώπιση των ιστορικών αλλαγών που συμβαίνουν χώρα στη νότια γειτονιά μας.
Αναγνωρίζουμε όλοι ότι η Μάλτα κατέχει μια γεωγραφική θέση τέτοια που της επιτρέπει να παίξει αυτό το ρόλο, δεδομένων των ισχυρών της δεσμών με όλες τις χώρες και τους πολιτισμούς της περιοχής.
Οι Έλληνες μοιράζονται ιστορικά με τη Μάλτα ένα κοινό μεσογειακό περιβάλλον, καθώς και κοινές γεωπολιτικές προκλήσεις στην παρούσα συγκυρία.
Ενόψει της επίσκεψης όλων μας στη Μάλτα, αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε σε ένα προσκύνημα στην καρδιά μιας ολόκληρης περιοχής, στην οποία γεννήθηκαν τα περισσότερα από αυτά που μας καθορίζουν ως Ευρωπαίους.
Η Μεσόγειος είναι κάτι παραπάνω από τη θάλασσα και τον ήλιο. Αποτελεί το επίκεντρο που έφερε κοντά τους ανθρώπους κατά τη διάρκεια των αιώνων, αποτελώντας την κοιτίδα τουλάχιστον τριών Πολιτισμών, οι αξίες των οποίων εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα βρισκόμαστε στο κέντρο αυτού του κόσμου! Πράγματι, το πλέον κατάλληλο μέρος γι’ αυτή την πολύ σημαντική συζήτηση.
Ο γενικός τίτλος της σημερινής μας συνάντησης είναι πραγματικά ενδιαφέρων:
— Η απάντηση είναι περισσότερη Ευρώπη!
Ποιο είναι όμως το ερώτημα;
Αποδεικνύεται ότι, ανεξάρτητα από το ερώτημα που θέτουμε σήμερα, η απάντηση εξακολουθεί να είναι: περισσότερη Ευρώπη! Και αυτή είναι η ιδέα στην οποία θα επικεντρωθώ σήμερα…
Ας ξεκινήσουμε με το θέμα της παρούσας συνεδρίας:
— Ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης: προς μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των Εθνών Κρατών. Ακριβώς!
Είναι κάτι αυταπόδεικτο για όλους εμάς, στο ΕΛΚ.
Αλλά για κάποιους έξω από αυτή την αίθουσα, δεν είναι τόσο εμφανές.
— Υπάρχουν κάποιες πολιτικές ομάδες που επιθυμούν την κατάργηση του έθνους-κράτους.
— Υπάρχουν άλλες που απορρίπτουν την ομοσπονδιακή προοπτική συνολικά.
Εμείς βρισκόμαστε στο μέσο και επιθυμούμε και τα δύο!
* Το έθνος-κράτος αποτελεί τη βάση της ευρωπαϊκής μας παράδοσής. Είναι τα έθνη-κράτη που διαμόρφωσαν την Ευρώπη όπως τη γνωρίζουμε τους 4 τελευταίους αιώνες. Είναι τα έθνη κράτη που αποτέλεσαν το λίκνο της σύγχρονης δημοκρατίας τους δύο τελευταίους αιώνες. Αν τα καταργούσαμε, θα ξεχνούσαμε ουσιαστικά το ποιοι είμαστε. Θα χάναμε την ταυτότητά μας…
* Από την άλλη πλευρά, οι εθνικές διαμάχες μας διαχώρισαν για αιώνες. Σε πολλές περιπτώσεις, οι εθνικές διαμάχες απελευθέρωσαν καταστρεπτικές δυνάμεις μεταξύ μας.
Συνεπώς, θα πρέπει να παρέχουμε ένα πλαίσιο εντός του οποίου τα έθνη-κράτη θα μπορούν να συγκλίνουν, οι εθνικές οικονομίες να ολοκληρώνονται, οι κοινωνίες να αναπτύσσονται πέραν των ορίων τους και οι εθνικές κουλτούρες πραγματικά να συγχωνεύονται.
Πρόκειται για ένα πολιτικό ‘Big Bang’ – μια μεγάλη δημιουργική έκρηξη – που θα μπορέσει να απελευθερώσει το τεράστιο δυναμικό της Ευρώπης στον 21ο αιώνα. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία εθνών κρατών.
Οι βασικές προϋποθέσεις ενός τέτοιου φιλόδοξου σχεδίου υπάρχουν ήδη:
Οι πολιτισμοί μας, που καθορίζουν την ταυτότητά μας, είναι αμοιβαία συμβατοί και συμπληρωματικοί.
Μοιραζόμαστε μια κοινή παράδοση δημοκρατικών ιδεωδών, χριστιανικών αξιών και ρωμαϊκού δικαίου. Αυτά αποτελούν την κοινή ιστορική βάση των πολιτισμών μας. Έχουμε ήδη έναν κοινό πολιτιστικό παρονομαστή.
Επιπρόσθετα, διαθέτουμε ήδη και έναν κοινό πολιτικό παρονομαστή. Η σημαία της Ένωσής μας και τα κοινά μας ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, σε συνδυασμό με το κοινό νόμισμά μας, το ευρώ, μας δένουν ήδη απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.
Συνεπώς, μια «ευρωπαϊκή ταυτότητα» δεν είναι κάτι που θα πρέπει να κατασκευάσουμε και να δημιουργήσουμε από το μηδέν. Αποτελεί ήδη μια κοινή πηγή ενότητας και υπερηφάνειας για όλους μας. Και αυτό μας οδηγεί στο επόμενο ερώτημα:
Ποιο είναι το επόμενο βήμα στη διαδικασία Ολοκλήρωσης;
–Δεν συμμετέχουμε σε μια Ένωση για να αθροίσουμε τις αδυναμίες μας.
–Αντίθετα, χρειαζόμαστε την Ένωσή μας για να πολλαπλασιάσουμε τα πλεονεκτήματα και τις συνέργειές μας.
Η Ένωσή μας θα πρέπει να καταστεί πιο αποτελεσματική, πιο ευέλικτη, πιο ανταγωνιστική, πιο ασφαλής, πιο υπεύθυνη εκ μέρους καθενός εκ των κρατών μελών, ενώ θα πρέπει να διαθέτει και μεγαλύτερη αλληλεγγύη προς όλα τα κράτη μέλη της, κυρίως εκείνα που χρειάζονται βοήθεια εκ μέρους των εταίρων τους.
— “Πιο αποτελεσματική” σημαίνει ότι η ευημερία μας θα αυξηθεί αν παραμείνουμε όλοι μαζί, πολύ περισσότερο από όσα θα μπορούσε να καταφέρει καθένας μόνος του…
Το σωστό κοινό πλαίσιο θα καταστήσει εφικτή την ευημερία όλων μας.
Η έλλειψη ενός κοινού πλαισίου θα μπορούσε να οδηγήσει στην περιθωριοποίηση όλων μας.
–“Πιο ευέλικτη” σημαίνει ότι θα πρέπει να ανταποκρινόμαστε ταχύτερα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες ή τα απρόβλεπτα προβλήματα. Οι κανόνες και οι ρυθμίσεις είναι απολύτως απαραίτητοι. Αλλά οι γραφειοκρατικοί κανόνες και η υπερ-ρύθμιση μπορούν να μας βλάψουν όλους.
Έχουμε πολλά να μάθουμε για το πώς να συνδυάζουμε τους σταθερούς κανόνες που είναι απολύτως απαραίτητοι για την Ολοκλήρωσή μας, με την ευελιξία, η οποία είναι επίσης απαραίτητη προκειμένου να αντιμετωπίσουμε νέες προκλήσεις σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο.
— “Πιο ανταγωνιστική” σημαίνει ότι θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε όλα τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, για να κερδίσουμε νέες αγορές για τα προϊόντα μας, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός είναι η κυρίαρχη πραγματικότητα σήμερα. Και έχουμε μόνο μια επιλογή: να αγωνιστούμε σε όλα τα μέτωπα και να τον κερδίσουμε.
— “Πιο ασφαλής” σημαίνει ότι μπορούμε όλοι μαζί να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας πολύ καλύτερα από ότι ο καθένας από εμάς ξεχωριστά. Χώρες, όπως η Ελλάδα και η Μάλτα, που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά «σύνορα», ενδεχομένως κατανοούν καλύτερα από άλλους τα κοινά ζητήματα ασφαλείας. Ασφάλεια δεν σημαίνει μόνο προάσπισή μας από τους εξωτερικούς κινδύνους. Σημαίνει επίσης προώθηση της σταθερότητας πέρα από τα σύνορά μας. Οι προληπτικές πολιτικές σταθερότητας μπορούν αν πετύχουν περισσότερα, εφόσον ακολουθούνται σε πολυμερές επίπεδο, σε σχέση με όσα θα μπορούσε να πετύχει σε ατομικό επίπεδο κάθε κράτος μέλος.
— “Πιο υπεύθυνη” σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός των κοινών κανόνων. Από όλους! Σε διαφορετική περίπτωση, θα εξάγουμε τα ατομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στους άλλους, μάλλον παρά θα τα λύνουμε.
— Και “περισσότερη αλληλεγγύη” σημαίνει ότι θα πρέπει να βοηθούμε ο ένας τον άλλον σε περιόδους ανάγκης. Κάτι που μας φέρνει στο τελευταίο σημείο που θα ήθελα να τονίσω:
Όπως γνωρίζετε, η χώρα μου, η Ελλάδα, υφίσταται την περίοδο αυτή, ιδιαίτερα μεγάλες δυσκολίες.
To 2009 το έλλειμμά μας πραγματικά εκτοξεύτηκε! Σήμερα, μετά από τρία χρόνια αυστηρής λιτότητας, το μειώνουμε κατά περίπου 8% του ΑΕΠ. Μια τέτοια διόρθωση εντός τριών μόνο χρόνων δεν έχει προηγούμενο.
Αλλά ήρθε με πολύ υψηλό τίμημα. Η Ελλάδα έχει χάσει ήδη περίπου το 25% του ΑΕΠ της τα τελευταία τρία χρόνια. Μια τέτοια μείωση είναι επίσης χωρίς προηγούμενο σε περιόδους ειρήνης.
Για να επιτευχθεί μείωση του ελλείμματος κατά περίπου 8% του ΑΕΠ, υλοποιήσαμε μέτρα λιτότητας που φτάνουν το 25% του ΑΕΠ!
Και μόλις ψηφίσαμε, την προηγούμενη εβδομάδα, επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας ύψους 7% του ΑΕΠ για τα επόμενα δύο χρόνια.
Στο τέλος αυτού του προγράμματος, το έλλειμμα θα έχει σχεδόν μηδενιστεί, θα δημιουργηθούν πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 4,5% του ΑΕΠ. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα θα έχει χάσει σχεδόν το 40% των επιπέδων διαβίωσής της σε σχέση με το πριν το 2009 διάστημα!
Φέτος, η χώρα μου διέρχεται το 5ο συνεχόμενο χρόνο ύφεσης. Η επόμενη χρονιά θα χαρακτηρίζεται επίσης από ύφεση. Η οικονομία έφτασε σε σημείο σχεδόν πλήρους παράλυσης, η κοινωνική συνοχή κινδυνεύει και παρόλα αυτά οι Έλληνες εξακολουθούν να κάνουν υπομονή στην δοκιμασία που υφίστανται και επιμένουν στις προσπάθειές τους να βγουν από την κρίση.
Σε πραγματικές στιγμές κρίσης, είχαμε την υποστήριξη όλων των εταίρων μας και εκτιμούμε τη βοήθειά τους. Και οι εταίροι μας εκτιμούν και αναγνωρίζουν σήμερα τις θυσίες που έχουν κάνει οι Έλληνες πολίτες.
Παρά τις κακουχίες, έχουμε δεσμευτεί και τηρούμε τις δεσμεύσεις μας. Κάναμε μια συμφωνία και την υλοποιούμε πλήρως. Έχουμε φέρει το πρόγραμμα στη σωστή του πορεία και προχωρούμε ώστε να εκπληρώσουμε τους στόχους μας και να βγάλουμε την χώρα από τη κρίση.
Αλλά αυτό που είναι ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι όλοι μάθαμε κάτι από τα τελευταία δραματικά χρόνια.
* Πρώτον, ότι μια νομισματική ένωση θα πρέπει να διαθέτει έναν μηχανισμό που θα αποτρέπει τέτοιες κρίσεις και έναν μηχανισμό που να μπορεί να τις επιλύει σε περίπτωση που συμβούν. Δεν είχαμε καμιά από αυτές τις «δικλείδες ασφαλείας». Τώρα αναπτύσσουμε και τις δύο.
* Δεύτερον, η λιτότητα προκαλεί ύφεση. Και όταν επιβάλλουμε μέτρα λιτότητας θα πρέπει ταυτόχρονα να προσπαθούμε να αντισταθμίσουμε κάποια από τα αποτελέσματά της όσον αφορά την ύφεση. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να ενθαρρύνουμε την ανάκαμψη από την αρχή. Χωρίς ανάκαμψη, τα ελλείμματα θα επιμένουν παρά την λιτότητα, και το συνολικό χρέος θα εκτοξευτεί.
* Τρίτον, θα πρέπει επίσης να διατηρήσουμε και να ενισχύσουμε την κοινωνική συνοχή. Αν την αμελήσουμε, μπορεί να καταλήξουμε σε μια αυτοκαταστροφική στρατηγική. Γιατί, κανένα πρόγραμμα δεν μπορεί να επιτύχει σε μια κοινωνία που καταρρέει.
Συνεπώς, η λιτότητα είναι απαραίτητη, αλλά θα πρέπει να συμπληρώνεται με μέτρα ανάκαμψης, δομικές αλλαγές που ενισχύουν την ανάπτυξη και προτεραιότητες όσον αφορά την κοινωνική συνοχή.Τα προγράμματα προσαρμογής δεν είναι εργαστηριακά πειράματα. Δεν αφορούν «στεγνούς αριθμούς». Αφορούν κοινωνίες ανθρώπων.
Όσον αφορά την Ελλάδα, είναι σήμερα αισιόδοξος ότι έχουμε δει τα χειρότερα της κρίσης και ότι τα πράγματα θα αρχίσουν να βελτιώνονται εφεξής…
Έχουμε αναπροσαρμόσει όλο το πρόγραμμα, ώστε να μπορεί σήμερα να λειτουργήσει.
Και ελπίζουμε ότι, από τα τέλη του επόμενου έτους, θα δούμε τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Έτσι, όλοι μας θα έχουμε γίνει πράγματι σοφότεροι κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα μεσαίου μεγέθους στην Ένωσή μας, με λιγότερο από το 2,5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Ωστόσο, η ελληνική κρίση είχε πολύ επικίνδυνες αλυσιδωτές επιπτώσεις σε ένα πολύ ευρύτερο φάσμα. Τώρα το αντιστρέφουμε αυτό: Ένα ελληνικό success story – μία ελληνική επιτυχία – , από τώρα και στο εξής, θα έχει πολύ ευρύτερες θετικές επιπτώσεις. Θα γίνει ένα ευρωπαϊκό success story, μια επιτυχία ολόκληρης της Ευρώπης!
Θα αποδείξει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ είναι εδώ για να μείνουν. Ότι μπορούμε να επιλύουμε τα προβλήματά μας, να μάθουμε από τα λάθη μας και να προχωρήσουμε μπροστά.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η επιτυχία είναι μια διαδικασία «δοκιμής και λάθους», εφόσον καταφέρνεις να επιβιώσεις και να διδαχθείς από τα λάθη σου.
Εμείς στην Ελλάδα προσπαθούμε να βγούμε από το πρόβλημα χρέους μας, με δραστικές διαρθρωτικές αλλαγές τόσο στο οικονομικό μας μοντέλο και όσο και στο πολιτικό μας σύστημα.
Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα προσπαθούν να μετατρέψουν συνολικά το πλαίσιο της Ένωσής μας, έτσι ώστε ο συστημικός κίνδυνος να ελαχιστοποιείται και να υπάρχει επαρκής μηχανισμός προειδοποίησης, ώστε να αποφευχθούν παρόμοιες κρίσεις στο μέλλον, καθώς και τα κατάλληλα εργαλεία για να τις αντιμετωπίσουμε αμέσως πριν λάβουν τέτοιες δραματικές επιπτώσεις.
Δεν είναι – επαναλαμβάνω δεν είναι – ένα ζήτημα του κατά πόσο θέλουμε «μεταφορά πόρων» από το ένα κράτος μέλος στο άλλο. Καμία χώρα δεν θέλει να ζει με δανεικά, επειδή όλες οι χώρες θέτουν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους πάνω από όλα.
Είναι μόνο θέμα να μοιραστούμε ένα κοινό μέλλον και ένα κοινό πλαίσιο συνεργασίας, ώστε να απελευθερώσουμε το τεράστιο δυναμικό μας.
Σε διαφορετικές ιστορικές εποχές, διαφορετικά μέρη της Ευρώπης έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση να διαδραματίσουμε ηγετικό ρόλο και πάλι.
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι κατανοούν πλέον ότι αυτή τη φορά μπορούμε να το κάνουμε μόνον όλοι μαζί!
Και εμείς, στο ΕΛΚ, καταλαβαίνουμε, ίσως καλύτερα από τους άλλους, ότι χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη, ως μία ομοσπονδία των εθνών κρατών.
Έτσι, καταλήγω δίνοντας μια εξίσωση που συνοψίζει τα πάντα:
Περισσότερη πολιτική ολοκλήρωση, συν μεγαλύτερη ευθύνη από κάθε έναν, συν μεγαλύτερη αλληλεγγύη μεταξύ μας, συν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, ισούται με περισσότερη Ευρώπη, περισσότερη ευημερία εντός των ορίων της και μεγαλύτερη παγκόσμια επιρροή πέρα από τα σύνορά της.
Αυτό είναι το «Big Bang» – η «μεγάλη δημιουργική έκρηξη» – στην οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα.
Πρόκειται για μια ιστορική πρόκληση για όλους μας.
Θα είναι η «επιστροφή της Ευρώπης».
Όπως προέβλεψαν οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όπως την οφείλουμε στα παιδιά μας.
Σας ευχαριστώ.
Address by the Prime Minister of Greece, Antonis Samaras
To the PPE-Europarliament Group Meeting in Malta.
Dear colleagues,
Let me first thank our distinguished host, Prime Minister of Malta Laurence Gonzi, a political leader that we all hold in very high esteem, because of his strong statesmanship, his staunch support to the European project and his very timely initiatives to project European influence on the historical changes taking place in our southern neighborhood.
We all recognize that Malta is perfectly placed to play this role, given its strong ties with all countries and cultures in the region.
After all, Greeks share with Malta a common Mediterranean background throughout history as well as common geopolitical challenges at this present conjuncture.
Now that we are all visiting Malta, I feel we are on a pilgrimage to the heart of a whole region, where most of what define us as Europeans was born.
The Mediterranean is more than the sea and the sunshine. It is the focal point that brought people together throughout the centuries, becoming the birthplace of at least three Civilizations the values of which have spread all over the world.
Now we are at the center of it! The most suitable place indeed, for our very important discussion.
The general title of our meeting today is really intriguing:
— The answer is More Europe!
But what is the question?
Well, it turns out that whatever the question we ask today, the answer is still: More Europe!And this is the idea I want to elaborate today…
Let’ us start with the subject of this session:
— Completing the Monetary and Economic Union: towards a European Federation of Nation States. Exactly!
This seems self-evident to all of us, in the PPE.
But for some outside this room, it is not as evident.
— There are some political fractions who want to abolish the nation state.
— There are others who want to avoid the federation perspective altogether.
We are standing in the middle and we want both!
* Nation-state is the basis of our European tradition. It is nation states that shaped up Europe as we know it in the last 4 centuries. It is our nation states that became the cradle of modern democracy in the last two centuries. If we were to abolish them, we would neglect who we are. We would lose are identities…
* On the other hand, national conflicts have separated us for centuries. In many instances national conflicts have unleashed destructive powers among us.
So we have to provide a framework within which nation states can converge, national economies can integrate, nation societies can grow beyond their limits and national cultures can really merge together.
This is a political “Big Bang” that can unleash the tremendous potential of Europe in the 21st Century. And can only be achieved in a European federation of nation states.
The basic requirements of such an ambitious project are there.
Our cultures, defining our identity, are mutually compatible and complementary.
We share the same tradition of democratic ideals, Christian values and Roman law. This is the common historical basis of our cultures. We already have a common cultural denominator.
In addition to that, we already have a common political denominator. Our union’s flag and our common European institutions together with our common currency, the euro, already bind us together, vis-a vis the rest of the world.
So a “European identity” is not something that we have to device and develop from scratch. It is already in the making, a common source of unity and pride for all of us.And this brings us to the next question:
What is the next step of our Integration?
–We don’t join a Union to add up our weaknesses.
–Instead we need our Union to multiply our strong points and our synergies.
Our Union should grow more efficient, more flexible, more competitive, more secure, more responsible on the part of each and every member state and more solidarity oriented to all member states; especially the ones that need more the help of their partners.
— “More effective” means that our prosperity will be enhanced if we stick together, much more than what each one of us can achieve by himself…
The right common context can make everybody thrive.
The absence of any common context could marginalize everybody.
–“More flexible” means that we have to respond faster to changing conditions or unforeseen problems. Rules and regulations are indispensable. But bureaucratic rules and over-regulation can harm everybody.
We have a lot to learn about how to combine stable rules that are absolutely necessary for our Integration, with flexibility which also indispensable if we are to face new challenges in a competitive world.
— “More competitive” means that we have to exploit all our comparative advantages, to win new markets for our products, both at home and abroad.
World competition is the “name of the game” today. And we have only one choice: to fight it at all fronts and win it.
— “More secure” means that we can jointly protect ourselves much better than each and every one of us can protect himself. Countries like Greece and Malta, being on the European border line, perhaps understand better than others the common security issues. Security is not only about defending oneself from outside dangers. It is also about promoting stability beyond your borders. Proactive policies of stability can achieve much more if they are jointly pursued on a multilateral level, than on an individual level by each member state.
— “More responsible” means that common rules are to be respected. By all! Otherwise, we will be exporting our individual problems to each other, rather than solving them separately so that we can grow together.
— And “more solidarity oriented” means that we have to help each other at times of need; which brings us to the last point I want to make:
As you know my country, Greece is currently going through very rough times.
In 2009 our deficit really exploded! Now, after three years of sever austerity, we will brought it down by about 8 percentage points of GDP. Such a correction in only three years is unprecedented.
But it came at a very high price. Greece has already lost about 25% of its GDP in the last three years. Such a contraction is unprecedented at times of Peace.
To achieve deficit cutting of about 8% of GDP, we implemented austerity measures adding up to 25% of GDP!
And we just voted, last week, for additional austerity measures of another 7% of GDP for the next two years.
At the end of this program the deficit will be almost eliminated, prime surpluses will grow up to 4,5% of GDP. However, Greece will have lost at least 40% of its pre-2009 standards of leaving!
At this point, my country is going through the 5th consecutive year of recession. Next year is going to be recessionary as well. The economy came close to a full paralysis, social cohesion is in serious trouble, and still the Greek people are demonstrating patience in their ordeal and perseverance in their efforts to get out of the crisis.
At truly moments of crisis we were supported by all our partners and we appreciate their help. And our partners appreciate and recognize now the sacrifices made by the Greek people.
Despite all the hardships, we committed ourselves and we stand by our commitments. We made an agreement and we fully implement it. We bring the program back on track and move forward to meet our targets and get our country out of the crisis.
But what is, perhaps, more important, is that we all learned something out of these dramatic recent years.
* First, that a monetary union should have a mechanism to avert such crises and a mechanism to resolve them if they happen. We had neither of these “safety valves”. Now we are developing both.
* Secondly, austerity brings recession. And when imposing austerity measures we must simultaneously try to offset some of its recessionary effects. In other words, we need to encourage recovery right from the beginning. Without a recovery, deficits will become persistent despite austerity, and overall debt will explode.
* Thirdly, we must also sustain and uphold social cohesion. If we neglect it, we might end up with a self defeating strategy; because no program can succeed in a society that is falling apart.
So austerity is necessary but it should be complemented with recovery measures, growth enhancing structural changes and social cohesion priorities.
After all, adjustment programs are not lab experiments. They don’t pertain to “naked numbers”. They are applied to societies of human beings.
As far as Greece is concerned, I am now optimistic that we have seen the worst of the crisis and things will start to improve from now-on…
We have repackaged the whole program so it can work now.
And hopefully, from late next year we will see the first signs of recovery.
So we have all grown wiser during this crisis, indeed.
Greece is a medium size country within our Union, totaling less than 2.5% of European GDP. Yet the Greek crisis had very dangerous contagion effects over a much larger range. Now we are reversing that: A Greek success story, from now on, will have much broader positive effects. It will become a European success story…
It will prove that the European Union and the euro are here to stay. That they can resolve their problems, learn from their mistakes and move ahead.
As we all know, success is a trial and error process, once you are able to survive your mistakes and learn from them.
We in Greece are trying to grow out of our debt problem by drastic structural changes both to our economic model and our political system.
The European institutions are trying to transform the whole common context of our Union, so that systemic risk is minimized, so that there will be adequate early warning signals to avoid similar crises in the future, as well as adequate tools to face them promptly before they have such dramatic repercussions.
It is not – I repeat not – a question of whether we want to “transfer resources” from one member state to the other. No country wants to live on borrowed money; because all countries cherish their freedom and dignity above all.
It is only a question of sharing: sharing a common future and a common framework of cooperation, so that we will all be able to unleash our immense potential.
At different points of History different parts of Europe have played a leading role worldwide.
Now we are facing the challenge to play a leading role again.
Most Europeans understand now that this time we can only do it together.
And us, in the PPE, understand, perhaps better than others, that we need more Europe, as a federation of nation states.
So I conclude offering an equation that sums up everything:
More political integration, plus more responsibility by each and every one of us, plus more solidarity among us, plus more competitiveness,
equals more Europe, more prosperity within its limits and more world influence beyond its borders.
This is the “Big Bang” I was referring to earlier.
It is a historical challenge for all of us.
It will be the “comeback of Europe”.
As our founding fathers of an Integrated Europe foresaw it
As we owe it to our children.
Thank you.
