Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, ζήτησα να πάρω τον λόγο – θα είμαι σύντομος – διότι θεωρώ ότι σήμερα είναι μια σημαντική μέρα – ιστορική, θα έλεγα – για τη χώρα μας, για το Κοινοβούλιο, για τη δημοκρατία, για πολύχρονους αγώνες.
Καταρχάς, θα ήθελα να ξεκινήσω από το σημαντικό, το ιστορικό βήμα που έγινε σήμερα το πρωί. Το Ψήφισμα της Βουλής για την Παλαιστίνη αποτελεί ένα ιστορικό βήμα, αλλά και μια κίνηση με έναν ιδιαίτερο συμβολισμό σε μια κρίσιμη χρονική περίοδο για την ευρύτερη περιοχή, την αποσταθεροποιημένη περιοχή της Μέσης Ανατολής, μια κίνηση αλληλεγγύης και αναγνώρισης του μακρόχρονου και δίκαιου αγώνα του παλαιστινιακού λαού για την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Αποτελεί, θα έλεγα, μια ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης που επιβάλλεται από το αίσθημα δικαίου και τη μακροχρόνια φιλία μεταξύ των δύο λαών, του ελληνικού και του παλαιστινιακού.
Τέλος, αποτελεί ταυτόχρονα ένα αγωνιώδες κάλεσμα προς όλους τους εμπλεκόμενους διεθνώς να ακολουθήσουν τον δρόμο της συνεννόησης και της ειρήνης και σε ό,τι αφορά το παλαιστινιακό, η χώρα μας να μπορέσει να παίξει έναν ρόλο διαμεσολαβητή, για να δοθεί, επιτέλους, μια δίκαιη λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα. Διότι ο πόλεμος, η βία του ισχυρού και ο αποκλεισμός ενός ολόκληρου λαού δεν μπορούν να αποτελούν αποδεκτά μέσα επίλυσης διαφορών σε έναν κόσμο που θέλει να διέπεται από τις αρχές του αλληλοσεβασμού, της δικαιοσύνης, του διεθνούς δικαίου, της δημοκρατίας.
Η ελληνική Κυβέρνηση έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους την ανάγκη για διεθνή κινητοποίηση και συνεργασία για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Σε αυτόν τον στόχο παραμένουμε δεσμευμένοι ως Κυβέρνηση, ως χώρα και ως λαός και αυτόν τον στόχο υπηρετεί η σημερινή απόφαση της Βουλής.
Σήμερα, όμως, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, είναι και μια σημαντική μέρα γι’ αυτό που θα ψηφίσει σε λίγο -πιστεύω με ευρεία πλειοψηφία- η Βουλή μας. Είναι μια σημαντική μέρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την υπεράσπιση της ισοτιμίας απέναντι στον νόμο για όλους τους συμπολίτες μας. Είναι μια σημαντική μέρα γιατί σήμερα αναγνωρίζουμε τη δυνατότητα όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, να συμβιώσουν και να πορευθούν τον δικό τους δρόμο στη ζωή, όπως εκείνοι θεωρούν ότι τους αξίζει, να έχουν ίσα δικαιώματα απέναντι στη ζωή και στον θάνατο, όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες.
Κλείνει, λοιπόν, έτσι ένας κύκλος οπισθοδρόμησης -και επιτρέψτε μου την έκφραση- και ένας κύκλος ντροπής για το ελληνικό κράτος που οδήγησε ακόμη και σε καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ένας κύκλος αρνήσεων και περιθωριοποίησης ενός μεγάλου τμήματος συνανθρώπων και συμπολιτών μας, εκείνων των συμπολιτών μας που εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού δεν είχαν το δικαίωμα να συμβιώσουν με τον ή την σύντροφό τους, απολαμβάνοντας τα στοιχειώδη δικαιώματα που κάθε άλλο ζευγάρι απολαμβάνει στα πλαίσια της ελληνικής έννομης τάξης. Κλείνει, λοιπόν, ένας κύκλος οπισθοδρόμησης, έστω και καθυστερημένα.
Θα ήθελα απ’ αυτό το Βήμα, αντί να πανηγυρίζουμε, να ζητήσουμε συγγνώμη σε εκατοντάδες, σε χιλιάδες συμπολίτες μας που όλα τα προηγούμενα χρόνια, ενώ σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης υπάρχουν παρόμοια νομικά καθεστώτα, στη χώρας μας στερούνταν δικαιώματα, και ιδίως σε συμπολίτες μας που ένιωσαν τη βαρβαρότητα χάνοντας συντρόφους τους να μην έχουν το ανθρώπινο δικαίωμα να σταθούν δίπλα στον πόνο, να μην έχουν το δικαίωμα, όπως κάθε άνθρωπος αξίζει να έχει το δικαίωμα, απέναντι στον νόμο εννοώ. Αυτό είναι κάτι το οποίο έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ενδεχομένως, ίσως, θα έπρεπε να γίνει εδώ και μήνες, σ’ ό,τι αφορά την Κυβέρνηση τη δική μας που ξεκίνησε στις 25 του Γενάρη.
Κλείνει, όμως, ένας κύκλος, ένας κύκλος οπισθοδρόμησης και ανοίγει -θέλω να πιστεύω- ένας νέος κύκλος ισονομίας, αξιοπρέπειας, σεβασμού στη διαφορετικότητα και στη συνταγματικά κατοχυρωμένη και προστατευόμενη ισότητα όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Σ’ ό,τι μας αφορά, είναι μία δέσμευση που πραγματοποιείται και πραγματοποιείται ως αυτονόητη και δημοκρατική υποχρέωση της πολιτείας απέναντι στους πολίτες.
Το ευχάριστο θα έλεγα είναι ότι σε αντιδιαστολή με τους ελάχιστους -είναι η αλήθεια- κήρυκες του φόβου και της μισαλλοδοξίας, η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι ταυτίζεται με τις κανονιστικές αρχές του κράτους δικαίου, της ισότητας και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Απέδειξε ότι έχει αντανακλαστικά, ότι δεν παρασύρεται, ότι δεν είναι τόσο φοβική και τόσο μίζερη όσο κάποιοι ήθελαν να την παρουσιάζουν, ώστε να δικαιώνουν τις δικές τους προκαταλήψεις και να παρουσιάζουν τον δικό τους τρόπο ζωής ως τον μοναδικά ορθό.
Και νομίζω ότι αυτό είναι στο τέλος της ημέρας το μεγάλο κέρδος, μια ιστορική, δημοκρατική παρακαταθήκη, μια μεγάλη νίκη των δικαιωμάτων, σε έναν, όμως, διαρκή και χωρίς τέλος αγώνα, με ορίζοντα την ισοελευθερία. Διότι ακριβώς αυτή η αρχή είναι που θέλουμε να καθοδηγεί την Κυβέρνησή μας και να ορίζει τις επιλογές μας και μάλιστα σε όλα τα πεδία, στην οικονομία, στην εργασία, στην οικογένεια, στο σχολείο, στη γειτονιά, σε κάθε έκφανση της πολιτικής και κοινωνική ζωής.
Ξέρουμε, βέβαια, ότι μπροστά μας έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Ξέρουμε, επίσης, ότι η ισοελευθερία είναι μία ρυθμιστική αρχή, ένας ορίζοντας και όχι ένας σαφής και συγκεκριμένος προορισμός. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, το χαρακτηριστικό του ορίζοντα είναι ότι κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα αυτός δεν έρχεται πιο κοντά, αλλά απομακρύνεται εκ νέου.
Όμως, κάτι έχει αλλάξει και κάτι αλλάζει σήμερα με την ψήφιση από τη Βουλή του νομοσχεδίου για το σύμφωνο συμβίωσης. Διότι το κάθε βήμα αφήνει ίχνη και οι συντεταγμένες αλλάζουν, έστω και ελάχιστα, αλλά αλλάζουν οι συντεταγμένες. Και αυτή η μικρή αλλαγή παράγει αποτελέσματα που βελτιώνει την καθημερινότητα και τις ζωές χιλιάδων συμπολιτών μας. Και αυτό είναι κάτι.
Σήμερα, λοιπόν, μπορούμε ως ελληνικό Κοινοβούλιο και ως Κυβέρνηση να είμαστε υπερήφανοι, γιατί με την ψήφιση αυτού του νόμου θα αλλάξουμε προς το καλύτερο τις ζωές χιλιάδων συμπολιτών μας και θα δικαιώσουμε τους αγώνες και τις προσδοκίες πολύ περισσότερο. Και θα αλλάξουμε τις ζωές τους, διότι πλέον η νομική αναγνώριση της σχέσης των ομόφυλων ζευγαριών θα λύσει, πράγματι, πολλά προβλήματα της καθημερινότητας: προβλήματα περιουσιακής κατοχύρωσης, ασφάλισης και φορολογίας. Και βεβαίως, το ίδιο κάνουμε και για τα ετερόφυλα ζευγάρια που επιλέγουν να συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης και τα οποία μέχρι τώρα, εξαιτίας των νομικών κενών, επίσης, αντιμετώπιζαν πολλά από αυτά τα πρακτικά προβλήματα.
Τα πρακτικά ζητήματα, βεβαία, δεν είναι καθόλου μικρής σημασίας. Το κεντρικό, όμως, σήμερα παραμένει η πολιτική, νομική και πραγματική τομή που επιχειρούμε. Και αυτή η τομή σηματοδοτεί μία νέα εποχή σε ό,τι αφορά το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας. Έχουμε, όμως, επαναλαμβάνω, πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Έχουμε να συνεχίσουμε πάνω απ’ όλα τον καθημερινό, διαρκή αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή διάκρισης, ενάντια στον ρατσισμό και στον φασισμό που μολύνει την ελληνική, όπως και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδιαίτερα στις μέρες μας.
Αυτός ο αγώνας, όμως, πέρα από κρίσιμες και θαρραλέες νομοθετικές πρωτοβουλίες, πάνω απ’ όλα χρειάζεται συστράτευση δυνάμεων. Χρειάζεται τη συστράτευση των δημοκρατικών δυνάμεων αλλά και των κοινωνικών κινημάτων. Χρειάζεται διαρκή εγρήγορση και πολιτικό θάρρος, για να μην επιτρέψουμε στις μέρες μας, μέρες δύσκολες, στο σκοτάδι να κυριαρχήσει, για να κερδίζει κάθε μέρα η Δημοκρατία, να δικαιώνονται αγώνες, να γυρίζουμε σελίδες, όπως πιστεύω ότι κάναμε σήμερα, με τις δύο σημαντικές αποφάσεις το πρωί, αλλά και τώρα με αυτή που θα ακολουθήσει από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ανοίγουμε δρόμος και πιστεύω ότι αυτοί οι δρόμοι που ανοίγουμε θα δώσουν τη δυνατότητα όχι μόνο για δικαίωση αγώνων, αλλά και για νέους αγώνες που θα δικαιωθούν στο μέλλον.
Σας ευχαριστώ πολύ.
