Κύριε Πρόεδρε,
αγαπητέ Δήμαρχε,
σύντροφοι και φίλοι,
Τίποτε δεν ξεχάστηκε. Κανένας δεν ξεχάστηκε. Τίποτε και κανένας δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Σαν αύριο – 12 Οκτωβρίου 1944 – η Αθήνα ήταν ελεύθερη μετά από 1265 μέρες Κατοχής. Μετά από εκατοντάδες μάχες, κατά του κατακτητή, χιλιάδες θυσίες, απίστευτους ηρωισμούς.
Με πρωτοπόρες δυνάμεις το ΕΑΜ, και τον στρατό του, τον ΕΛΑΣ. Τιμάμε σήμερα την εμβληματική μάχη για τη σωτηρία της Ηλεκτρικής.
Τιμάμε τους νεκρούς της. Τιμάμε ταυτόχρονα την αντίσταση του λαού μας. Που κέρδισε το σεβασμό όλων των ελεύθερων ανθρώπων.
Και θυμόμαστε ότι ερχόμαστε από μακριά. Από πεδία μάχης, συρματοπλέγματα, φυλακές, εκτελέσεις, βασανιστήρια.
Με τον πόθο για ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, να παραμένει ζωντανός και επίκαιρος, παρά τους διωγμούς και το αίμα.
Ίσως και χάρη στους διωγμούς και στο αίμα, που χύθηκε, για να ποτίσει το δέντρο της πατρίδας.
Δεν ξεχνάμε, σημαίνει όχι μόνο ότι υποκλινόμαστε με σεβασμό μπροστά στο παρελθόν, και σε κείνους που έμειναν όρθιοι, κρατώντας όρθια την Ηλεκτρική και την Ελλάδα.
Αλλά κι ότι πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, στις σημερινές συνθήκες, για να μην πάει τίποτε χαμένο, από τις ζωές που χάθηκαν στον τίμιο αγώνα της ελευθερίας.
Επιτρέψτε μου γι’ αυτό, να κλείσω με τους στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου:
Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ’ όνομά μας.
Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας.
Πάνω στο χώμα σου είμαστε. Έχουμε πατρίδα.
