Ο Δεκέμβρης δεν ήταν εικόνα στις ειδήσεις. Ήταν το σύνορο μιας εποχής επίπλαστης ευμάρειας, ηθικής διαφθοράς και πολιτικής απαξίωσης. Η νέα γενιά εξέφρασε τότε, με την εξέγερσή της, τις βαθύτερες αγωνίες μιας κοινωνίας, που αισθανόταν την κρίση να έρχεται. 10 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, παραμένουν επίκαιρα τα αιτήματα των νέων: Ενάντια στην αυθαιρεσία, τον αυταρχισμό, τον φόβο, τον ολοκληρωτισμό που επιδιώκει να βάλει τις κοινωνίες στο περιθώριο.
Η νέα γενιά αποτελεί το πιο ευαίσθητο τμήμα της κοινωνίας μας, αυτό που εξεγείρεται πρώτο και γι’ αυτό και ποτέ δεν θα της πούμε να σωπάσει και να επιστρέψει στο παιδικό της δωμάτιο. Αντίθετα, θέλουμε να βρίσκει τη γλώσσα και τον τρόπο να μιλά, να συμμετέχει στη διαμόρφωση του κοινού μας γίγνεσθαι. Ο Δεκέμβρης δεν ήταν μόνο οι φωτιές, οι μολότοφ και οι συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά και οι εκατοντάδες πολύμορφες συμμετοχικές κοινωνικές δράσεις, σε όλη τη χώρα.
Γι’ αυτό και ήταν πράγματι εικόνα από το μέλλον. Όχι το μέλλον της μοιρολατρικής αποδοχής της δυστοπίας του φασισμού και του αυταρχισμού που αναδύεται σήμερα στην Ευρώπη, της αλόγιστης καταστροφής του περιβάλλοντος, των μεγάλων προσφυγικών ρευμάτων εξαιτίας του πολέμου και των μεγάλων οικονομικών κρίσεων.
Ούτε το μέλλον μιας τυφλής καταστροφικής σύγκρουσης. Αλλά εικόνα από το μέλλον της μαχητικής πολιτικής διεκδίκησης μιας κοινωνίας ισονομίας και ισοπολιτείας, σεβασμού των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ίσων ευκαιριών και κοινωνικής προστασίας για τον καθένα χωριστά και για όλους.
Θυμόμαστε τον Δεκέμβρη.
Δεν ξεχνάμε τον Αλέξανδρο. Πάνω στο χώμα το δικό του χτίζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας.
