Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλες και όλους όσοι βρίσκονται σήμερα εδώ. Σήμερα αποφασίσαμε να κάνουμε μία διαφορετική εκδήλωση από τις άλλες, να ανοίξουμε τις πόρτες του Μεγάρου Μαξίμου για να έρθουν γυναίκες από διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες και εργασιακές ομάδε
ς.
Γυναίκες του μόχθου, της εργασίας, γυναίκες με κοινωνικό έργο, γυναίκες της επιστήμης και της έρευνας , των γραμμάτων και των τεχνών. Γυναίκες που εργάζονται, που παλεύουν, που αγωνίζονται. Γυναίκες από τα Σώματα Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων.
Γιατί πιστεύουμε ότι σήμερα είναι μία μέρα που ίσως όλοι θα θέλαμε να μην χρειάζεται να κάνουμε κάτι διαφορετικό, να μην χρειάζεται να κάνουμε εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, happening, για να αναδείξουμε την αξία και τη σημασία της Ημέρας της Γυναίκας. Δεν είμαστε όμως, δυστυχώς, ακόμα στο σημείο εκείνο που δεν θα χρειάζεται κάθε 8 του Μάρτη να θυμόμαστε και να επισημαίνουμε ότι ο αγώνας αυτός δεν έχει τελειώσει. Ένας αγώνας που ξεκίνησε πριν από πάνω από 160 χρόνια όταν στη Νέα Υόρκη οι εργάτριες από τα υφαντουργία και τα ραφτάδικα ξεκίνησαν μία μεγάλη απεργία, διεκδικώντας βασικά δικαιώματα στους χώρους εργασίας αλλά και στην καθημερινότητά τους.
Είναι αλήθεια, φυσικά, ότι σε αυτά τα χρόνια κερδήθηκαν πολλά μέσα από αγώνες. Μέσα από αυτήν τη διαρκή πάλη για τη συλλογική πρόοδο έναντι στις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης. Και σε πολλά μέρη του πλανήτη έχουν κατακτηθεί δικαιώματα τουλάχιστον στο θεσμικό πλαίσιο. Και στη χώρα μας έχουν κατακτηθεί και κερδηθεί πολλά. Όμως η ισότητα δεν κατοχυρώνεται μονάχα στους νόμους. Πρέπει να κατοχυρωθεί και στην πράξη. Και άρα είναι κάτι το οποίο αποτελεί και μία διαρκή μάχη μέσα στην καθημερινότητά μας, μέσα στην κοινωνία μας, μέσα στους εργασιακούς μας χώρους, μέσα στις οικογένειές μας. Μία μάχη με στερεότυπα και με προκαταλήψεις. Αυτή η μάχη ακόμη δεν έχει κερδηθεί. Και, βεβαίως, βλέπουμε και σήμερα να είναι πολλά τα φαινόμενα εκείνα των διακρίσεων στους χώρους της δουλειάς, όπου είναι πολλοί αυτοί οι εργοδότες που προτιμούν τους άντρες εργαζόμενους από τις γυναίκες. Που πολλές φορές σκέφτονται να αντικαταστήσουν ή να απολύσουν μία γυναίκα όταν είναι κοντά στην εγκυμοσύνη. Που πολλές φορές πιστεύουν ότι ένας άντρας μπορεί να είναι καλύτερος στη δουλειά. Ακόμη και σε επαγγέλματα που έχει αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά. Πολλώ δε μάλλον για επαγγέλματα τα οποία δυστυχώς χαρακτηρίζονται ως ανδρικά, ενώ έχει αποδειχθεί ότι δεν υπάρχουν τέτοια.
Με πολύ μεγάλη χαρά είδα σήμερα μεταξύ των προσκεκλημένων γυναικών και γυναίκες από τις Ένοπλες Δυνάμεις, ακόμα και πιλότους αεροσκαφών.
Διακρίσεις δυστυχώς όμως, δεν υπάρχουν μόνο στο χώρο της δουλειάς. Υπάρχουν και μέσα στην οικογένεια. Και οφείλουμε να υψώσουμε ένα κοινωνικό τοίχος, να μην κλείσουμε τα μάτια μπροστά σε φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, έμφυλης βίας, κακοποίησης, αλλά και ψυχολογικής βίας, παρενοχλήσεων στο χώρο της εργασίας. Αυτά τα φαινόμενα οφείλουμε να τα στιγματίσουμε, οφείλουμε να τα αναδείξουμε, οφείλουμε να τα καταδικάσουμε.
Κυρίως οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτός ο μαραθώνιος που ξεκίνησε το 1857 στη Νέα Υόρκη συνεχίζεται. Η κατοχύρωση στο νομικό πλαίσιο της ισότητας είναι μία κατάκτηση θεσμική και ουσιαστική.
Οφείλουμε, όμως, να την κατοχυρώσουμε και μέσα στην καθημερινότητά μας. Οφείλουμε και εμείς που έχουμε θέσεις ευθύνης να συνειδητοποιήσουμε ότι και στα ψηφοδέλτιά μας πρέπει να έχουμε περισσότερες γυναίκες , περισσότερη ισορροπία μεταξύ των δύο φύλων. Στις θέσεις ευθύνης, εγώ οφείλω να παραδεχτώ ότι όπου εμπιστεύτηκα σε θέσεις ευθύνης γυναίκες υπουργούς τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά. Άρα οφείλω να δώσω μία υπόσχεση. Ότι στις επόμενες κυβερνήσεις η παρουσία του γυναικείου φύλου θα είναι μεγαλύτερη, αν όχι πολύ μεγαλύτερη.
Οφείλουμε να δώσουμε το μήνυμα ενόψει και των δημοτικών και των περιφερειακών εκλογών αλλά και των ευρωεκλογών ότι η κατοχύρωση της ισότητας δεν πρέπει να γίνεται μέσα από την επιβολή του νόμου αλλά μέσα από την εμπιστοσύνη των ίδιων των πολιτών απέναντι στις γυναίκες εκείνες που έχουν αποδείξει με το έργο τους, με τη δουλειά τους, με την εργασία τους και με την αγωνιστικότητά τους ότι μπορούν να μας εκπροσωπήσουν όχι το ίδιο καλά αλλά εγώ θα έλεγα καλύτερα.
Με αυτές, λοιπόν, τις σκέψεις θέλω να κλείσω λέγοντας ότι ανοίξαμε τις πόρτες του Μεγάρου Μαξίμου για να δώσουμε ένα συμβολικό μήνυμα. Ο αγώνας αυτός είναι αγώνας διαρκείας. Σήμερα δεν είναι μια μέρα γιορτής.
Είναι μία μέρα που μας θυμίζει ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Το τέρας της έμφυλης βίας και της ενδοοικογενειακής βίας είναι ένα τέρας το οποίο πρέπει να το κοιτάξουμε κατάματα, με θάρρος και να το πολεμήσουμε. Τις διακρίσεις που είναι ακόμα εδώ πρέπει να τις πολεμήσουμε.
Και εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες εσάς που δίνετε αυτή τη μάχη καθημερινά και που στο πρόσωπό σας βλέπουμε το πρόσωπο των γυναικών που αγωνίστηκαν, των γυναικών που έδωσαν μάχες, για να πάμε ως κοινωνία ένα βήμα πιο μπροστά. Μπορούμε να πάμε πολλά ακόμα περισσότερα μπροστά.
Να είστε καλά. Καλούς αγώνες.
