Έχει έρθει η ώρα η Ευρώπη να συζητήσει με θάρρος και με ειλικρίνεια τι είδους σχέση θέλει, πραγματικά, να έχει με την Τουρκία. Ένα είναι βέβαιο: Η τουρκική προκλητικότητα είτε αυτή εκδηλώνεται μέσα από μονομερείς ενέργειες, είτε εκδηλώνεται μέσα από μια ακραία ρητορική, δεν μπορεί να γίνει άλλο ανεκτή. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί η τουρκική συμπεριφορά παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα δύο κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης -της Ελλάδας και της Κύπρου- αλλά και γιατί αυτή η τουρκική συμπεριφορά θίγει σημαντικά γεωπολιτικά συμφέροντα ολόκληρης της Ευρώπης στη Μεσόγειο.
Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας: ο ένας είναι ο δρόμος του διαλόγου, της διπλωματίας, ένας διάλογος, ο οποίος πρέπει να στηρίζεται στον σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο, στην αποφυγή μονομερών ενεργειών και στους κανόνες της καλής γειτονίας. Ο άλλος δρόμος είναι η κλιμακούμενη ένταση η οποία αναπόφευκτα -αργά ή γρήγορα- θα οδηγήσει στη λήψη μέτρων από την Ευρώπη εις βάρος της Τουρκίας.
Η Ελλάδα έχει αποδείξει έμπρακτα ότι θέλει να ακολουθήσει τον πρώτο δρόμο. Εναπόκειται στην Τουρκία να πράξει και αυτή το ίδιο. Αλλά θα πρέπει να το κάνει με συνέπεια και με σταθερότητα.
